فلوتاسیون ذغال سنگ

زغال سنگ از عناصری (ماسرال ­ها) تشکیل شده است که توسط میکروسکوپ قابل رویت بوده و دارای خواص نسبتا متفاوتی هستند. ولی این امر ظاهرا بر روی هیدروفوبیسیته آنها تاثیری ندارد. در بین انواع زغال سنگ ها، زغال های نیمه آنتراسیت و بیتوم با مواد فرار کم، دارای بیشترین زاویه تماس هستند.

مواد غیر قابل سوختن موجود در زغال سنگ را خاکستر می نامند. این مواد عمدتا متشکل از کانی های کائولن(حدود35%)، ژیپس(حدود12%)، کوارتز(حدود10%)، ایلیت(حدود8%)، مونت موریلونیت(حدود4%)، کلریت(حدود1.5%)، روتیل(حدود2.5%) و پیریت، سیدریت، دولومیت، کلسیت،آراگونیت، آنکریت، مسکویت، پلاژیوکلاز، هماتیت، ژاروزیت،تناردیت و غیره هستند.

به طوری که ملاحظه می­ شود کانی­ های فوق هیچکدام به طور طبیعی هیدروفوب نیستند، لذا می توان زغال سنگ را به سادگی از آنها جدا کرد.

میزان گوگرد زغال سنگ دارای اهمیت قابل ملاحظه ای است. گوگرد در زغال سنگ به دو صورت معدنی و آلی وجود دارد. گوگرد معدنی عمدتا به صورت سولفورهای آهن مثل پیریت و مارکازیت و گاهی به صورت ژیپس وجود دارد. این نوع گوگرد را معمولا می توان از ذغال سنگ جدا کرد، هر چند گاهی پیریت به صورت کلوئیدی در زغال سنگ وجود دارد و جدا کردن آن با استفاده از سلول فلوتاسیون، امکان پذیر نیست. گوگرد آلی به صورت ترکیبات مختلفی در ساختمان زغال سنگ وجود دارد که معمولا بخش عمده آن را ترکیبات حلقوی از نوع تیوفن ها تشکیل می دهد. این بخش از گوگرد به روش فلوتاسیون قابل جدایش نیست.